PISMO

Pismo arabskie wywodzi się z protoalfabetycznych pism semickich powstałych w II tysiącleciu p.n.e. na terenie Syrii i Palestyny. Nie wiadomo dokładnie, kiedy pismo semickie powstało, jest kilka teorii na temat jego źródeł, m.in. wywodzi się je z pisma staroegipskiego, w którym występowały znaki oznaczające spółgłoski. Pismo arabskie nazywa się protoalfabetycznym, ponieważ nie zapisuje wszystkich dźwięków, jedynie spółgłoski i samogłoski długie, ale każdy zapisywany dźwięk ma tylko jeden znak Wynika to z charakteru języków semickich, w których sylaba zaczyna się od spółgłoski, a samogłosek łatwo się domyślić przy odczycie tekstów. Wyraz
mktwb można po arabsku odczytać tylko jako maktūb. Używa się również terminu abdżad pochodzącego od nazw pierwszych czterech liter alfabetu arabskiego: ’a, b, dż, d (por. alfa, beta, gamma, delta). Po arabsku pisze się od prawej do lewej. Ten typ zapisu przyjął się w większości pism semickich, choć nie we wszystkich, np. po etiopsku pisze się od lewej do prawej. Kierunek pisma jest sprawą umowną i nie ma większego znaczenia.
Specyficzną cechą pisma arabskiego jest to, że litery mają różną formę w zależności od tego, czy są na początku, w środku czy na końcu wyrazu. Na przykład litera ب b na początku wyrazu ma kształt ب , a w środku , a na końcu .ب Mimo że pierwotnie w pismach semickich samogłosek nie zaznaczano, to z czasem oznaczenia samogłoskowe wprowadzano, szczególnie w tekstach, w których liczył
się każdy znak, a więc świętych, czyli przede wszystkim w Koranie. Dzisiaj oznaczenia samogłosek mogą występować również w podręcznikach. Samogłoski oznacza się przez dodawanie znaczków nad literami lub pod nimi, a więc a oznacza się kreseczką nad literą: بَczyta się ba, a i kreseczką pod literą بِ czyta się bi.