Cechą charakterystyczną wszystkich języków semickich jest wyraźny rozdział funkcji między rdzeniami a afi ksami. Rdzenie mają wartość leksykalną, a afi ksy – gramatyczną. Rdzenie składają się wyłącznie ze spółgłosek, natomiast afi ksy z samogłosek i kilku tylko spółgłosek (m, n, t, j). Oto przykłady rdzeni arabskich: RSM ma ogólne znaczenierysowania, KTB – pisania, SRQ – kradzieży, FTH – otwierania. W połączeniu z afi ksami rdzenie tworzą konkretne wyrazy lub formy wyrazowe, a więc maRSuMznaczy narysowany, maKTuB – napisany, maSRuQ – ukradziony, maFTuH – otwarty. Jak widać z tych przykładów, afi ks ma--u - (kreseczki to miejsca spółgłosek rdzennych) oznacza imiesłów bierny. Z kolei ’aRSuMu znaczy rysuję, ’aKTuBu – piszę, ’aSRiQu – kradnę, ’aFTaHu – otwieram. Wyrazy i formy wyrazowe powstają w logiczny, niemal matematyczny sposób. 99 proc. rdzeni arabskich, jak i semickich, składa się tylko z trzech spółgłosek.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz